Sąsiadka

Ze dwa tygodnie temu wracałam do domu z wyjątkowo ciężkimi siatkami. Jak to w piątek robiłam większe zakupy, ale tego dnia szczególnie było mi ciężko. Już miałam wejść do klatki schodowej, gdy kątem oka dostrzegłam sąsiadkę, z VIII piętra.

„Matko!” – pomyślałam – „Znowu ta! Ciekawe jakie tym razem rewelacje ma do opowiedzenia”.

Moja sąsiadka, pani Kamila, uwielbia wszystko wiedzieć o mieszkańcach naszego bloku. I bardzo lubi „sprzedawać” te nowości. Nic jej nie zraża. Nawet kiedyś powiedziałam wprost, że mnie naprawdę nie interesuje kto z kim śpi albo jaki samochód kupił sobie Kowalski z trzeciego piętra. Zresztą tak naprawdę to ja nawet nie wiem jak ten Kowalski wygląda. Nie mówiąc o tym, że nie miałam pojęcia czy ma jakiś samochód, a tym bardziej, że właśnie wymienił.

Więc gdy dostrzegłam panią Kamilę szybko pchnęłam drzwi na schody, licząc, że jednak zdążę umknąć. Nie udało się. Dogoniła mnie zanim wsiadłam do windy.

- Dzień dobry sąsiadce – powiedziała Kamila lustrując moje bagaże. – Widzę, że znów pani tacha takie ciężkie siaty. Co to? Nie może ktoś pani pomóc? Pani syn to już przecież duży chłopak.

- Może, ale jest chory – odpowiedziałam niechętnie.

Byłam zła, bo to prawda, że Jędrek mógłby się czasem zainteresować skąd bierze się, na przykład, mleko w lodówce. Ale to naprawdę nie jest sprawa Kamili.

- A słyszała pani, że pod 15-tkę wprowadziła się nowa rodzina? – kontynuowała niezrażona.

- Nie, nie słyszałam – odpowiedziałam, a w duchu złorzeczyłam windzie, która jak na złość nie chciała zjechać.

- Noooo – powiedziała, bardzo ucieszona, że wie coś, czego inni nie wiedzą – Młodzi, z córeczką. Ma tak z dziesięć lat. Fajna taka, blondyneczka.

- A jakie to ma znaczenie, że blondyneczka – warknęłam, już naprawdę zła.

Na szczęście winda pojawiła się na parterze. Wsiadłyśmy, a Kamila, jakby w ogóle nie zauważyła, że nie interesują mnie nowi sąsiedzi, mówiła dalej:

- Ta dziewczynka już chodzi do naszej szkoły. A oni…rodzice znaczy oboje pracują i dziewczynka sama wraca do domu. Dzielna dziewczynka, prawda? W obcym miejscu, z kluczem na szyi… Ale rodzicom to się dziwię, że się nie boją o dziecko. A pani się nie dziwi?

- Nie, mnie to nie dziwi, pani Kamilo – powiedziałam i z ulgą wysiadłam na swoim piętrze.

Kilka dni temu obudziłam się z potwornym bólem gardła. Uznałam, że w takim stanie nie mogę iść do pracy. No i poszłam do lekarza. Usiadłam w poczekalni, w naszej przychodni. Nagle usłyszałam:

- Dzień dobry sąsiadce.

Nade mną stała pani Kamila. Chciało mi się płakać na jej widok, bo to była ostatnia osoba, którą dziś chciałam spotkać.

- Dzień dobry. – Ledwo wydobyłam z siebie głos i odruchowo dotknęłam obolałej szyi.

Kamila natychmiast klapnęła na krzesełku obok mnie i zaczęło się gadanie. Znów dowiedziałam się o nowinkach osiedlowych. Nie skupiałam się  nawet na tym, co do mnie mówi. W pewnej chwili jednak coś w tej paplaninie pani Kamili, zwróciło moja uwagę.

- I to jest baaaaardzo zastanawiające, że taka smutna chodzi ta dziewczynka.

- Jaka dziewczynka? – zapytałam.

- No przecież mówię! Ta blondyneczka spod 15-tki. – Kamila była wyraźnie oburzona, gdy złapała mnie na tym, że jej nie słucham.

- A jak pani myśli – zagadnęłam – dlaczego chodzi taka zmartwiona?

- No ja nie wiem. Przecież nie zaglądam do tego domu – powiedziała lekko podniesionym głosem. – Ale… to bardzo dziwne, że to dziecko takie przygaszone chodzi.

Otworzyły się drzwi gabinetu lekarskiego i weszłam, bo to była moja kolej.

Okazało się, że mam silną anginę i co najmniej tydzień muszę zostać w domu.
Trzeciego dnia poczułam się na tyle dobrze, że owinięta kocem siedziałam na balkonie i czytałam książkę. Dobiegały mnie śmiechy i wołania dzieci, które korzystając z pięknej pogody, bawiły się pod blokiem. Co jakiś czas głośniejsze dźwięki odrywały mnie od lektury i mimochodem, między szczebelkami balustrady, spoglądałam w dół. Za którymś spojrzeniem przykuła moją uwagę dziewczynka o wyjątkowo jasnych włoskach, siedząca na brzegu piaskownicy. Siedziała sama, grzebała patykiem w piasku i nie reagowała na chmarę dzieciaków, biegających w jej pobliżu. W pewnym momencie podszedł do niej jakiś chłopak i głośno zapytał:

- Czemu ryczysz?

Dziewczynka nie podniosła głowy i nie przerwała mieszania piasku patykiem. Chłopak wyciągnął w jej stronę rękę i wskazując na coś zapytał:

- Kto ci to zrobił?

Dziewczynka gwałtownie poderwała się i zaczęła biec w stronę bramy naszego bloku. Po drodze spadła kokardka z blond włosów. Chłopak podbiegł, podniósł kokardę i zawołał za uciekającą:

- Zgubiłaś wstążkę.

Ale w tym momencie z hukiem zatrzasnęły się drzwi wejściowe.

Poderwałam się z leżaka, po drodze złapałam klucze od mieszkania i tak jak stałam, w porozciąganym domowym dresie, wybiegłam na klatkę schodową. Ściągnęłam windę i zjechałam na dół. W korytarzyku prowadzącym do piwnicy, zwinięta w kucki siedziała dziewczynka z piaskownicy. Podeszłam pomału.

- Cześć – powiedziałam – Czy coś ci się stało? Mogę ci jakoś pomóc?

Nie zareagowała, więc podeszłam bliżej. Kucnęłam przy niej.

- Jak ci na imię?

Uniosła lekko główkę i zobaczyłam zapłakaną buzię. Przetarła policzek brudną rączką i wtedy zobaczyłam, że całe ramię dziewczynki jest pokryte siniakami. Wyglądały jak ślady po silnych uściskach.

- Basia – usłyszałam cichy głos.

- Mieszkasz w tym bloku? – zapytałam, choć już się domyśliłam, że to córeczka sąsiadów, którzy niedawno się wprowadzili, a o których opowiadała pani Kamila.

- Tak, pod 15-tym – powiedziała przez łzy.

- Jak chcesz, to cię odprowadzę do domu. Chcesz?

- Nie. Sama pójdę.

Poderwała się i pobiegła schodami w górę, nawet nie zatrzymując się przy windzie.

Nie pozostało mi nic innego jak wrócić do siebie.

Całkiem doszłam do siebie, więc po tygodniu wróciłam do pracy i swoich codziennych obowiązków.

Gdy dzisiejszego popołudnia wracałam z pracy zobaczyłam pod moim blokiem stojący policyjny radiowóz. Przyspieszyłam kroku zaniepokojona. Przy drzwiach wejściowych stała, a jakże by inaczej, pani Kamila.

- Co się stało? – zapytałam, nawet się nie witając.

- Zabierają tego gnojka – powiedziała Kamila z triumfem w głosie.

- O kim pani mówi?

- No jak to o kim? Mieszka pani pod nimi i nie wie?

- Pani Kamilo, naprawdę nie wiem.

- Mówię o ojcu tej dziewuszki, Basi.

- A co zrobił?

- Znowu pobił żonę i córeczkę. Takie krzyki były, że zadzwoniłam na policję.

- Jak to znowu? – zapytałam z niepokojem.

- To pani mieszka pod nimi i nie wie, że to nie pierwszy raz? Ja już wcześniej słyszałam coś, ale nigdy nie było tak głośno jak dziś. Może było słychać bardziej, bo taki upał i wszystkie okna pootwierane. Wychodziłam do warzywniaka i usłyszałam, że jakaś kobieta krzyczy. No to weszłam z powrotem do klatki i szłam schodami, żeby się zorientować u kogo to. Jak się zbliżałam na czwarte to już nie miałam wątpliwości, że to pod 15-tką. Nie zastanawiałam się tylko zadzwoniłam na policję. Szybko przyjechali, a potem karetka. Dziewczynkę i matkę zabrali do szpitala, a tego gnoja zaraz będą wyprowadzać.

Kamila z niecierpliwością zaglądała w głąb klatki schodowej. Wyraźnie nie mogła się już doczekać.

Już chciałam powiedzieć Kamili, że można się było tego domyślić, ale … zrobiło mi się potwornie wstyd. Poczułam ogromne wyrzuty sumienia, że wtedy, na klatce schodowej pozwoliłam Basi uciec i nie próbowałam się dowiedzieć co jej się stało i skąd u niej te siniaki na rączkach. Więc zapytałam tylko

- Czy… dużą krzywdę im zrobił?

- Matka szła o własnych siłach, a dziecko niósł sanitariusz na rękach, ale Basia się wyrywała, chciała do mamy, więc pewnie nic bardzo poważnego – odpowiedziała Kamila.

Nie czekałam na sensacyjne wyprowadzanie sąsiada spod 15-tki i poszłam schodami do siebie.

Jeszcze jestem roztrzęsiona. Nie umiem sobie darować, że nie zareagowałam na czas. Może gdybym wtedy była bardziej uparta, bardziej wścibska to bym mogła zapobiec kolejnemu biciu. Z wdzięcznością pomyślałam o pani Kamili. Gdyby nie ona i jej nieustanna ciekawość tego, co się u innych dzieje, mogło przecież dojść do tragedii.